Er zijn soms games die al jaren uit zijn in Japan of in Amerika en dan ineens uitkomen in Europa. De games die in Amerika uitkomen en dus in het Engels zijn, zul je eerder tegenkomen in enkele gameshops in Nederland. Maar games uit Japan die zul je minder snel terugvinden, omdat deze games gewoonweg te moeilijk te volgen zijn en daardoor minder aantrekkelijk zijn voor de gemiddelde gamer. Zo kreeg ik de game Yakuza 2 voor de Playstation 2 ineens in mijn schoot geworpen en verbaasde me het eigenlijk dat deze game ineens na twee jaar in Europa uitkwam, maar ook nog eens voor de Playstation 2 was. Ik had al enigszins geruchten gehoord dat dit een mogelijk pareltje was voor de PS2 en ik startte de game dus met hoge verwachtingen op. En mijn bevindingen over deze game zijn het beste te beschrijven met één achtbaanritje van een paar uur achterelkaar.
Enorm diep verhaal
Yakuza 2 speelt zich af één jaar na het eerste deel. Jij bent Kazuma Kiryu een ex-chairman van de Tojo clan, de meest gewelddadige georganiseerd criminele organisatie van Japan. Kazuma heeft geprobeerd in dat jaar een gewoon leven en gezin op te bouwen, maar wanneer er een oorlog uitbreekt tussen alle clans, moet Kazuma weer de leiding nemen van de Tojo clan en de eer van de clan tot stand houden. Jij als speler zult te maken krijgen met diverse clanleden, politieagenten en de Koreaanse maffia. Op het eerste gezicht lijkt het verhaal erg magertjes en een slechte smoes om je aan het vechten te houden. Maar dat is zeker niet het geval. In deze game wordt het verhaal, de personages en diverse achtergrondverhalen allemaal verteld en uitgelegd. Deze game leunt hierdoor enorm op tussenfilmpjes en daar moet je zeker van houden. Je kunt deze filmpjes namelijk niet doorspoelen, wat enigszins logisch is met al die informatie, maar betekent wel dat je letterlijk uren achter elkaar filmpjes aan het bekijken bent. En dit met helaas maar een paar gevechtjes tussendoor. Mijn eerste indruk van deze game was dus ook ineens van saai, vervelend, teveel filmpjes en teveel informatie. Maar als je dan ineens een beetje in het verhaal zit raak je toch licht geïnteresseerd. Deze game is dus goed te vergelijken met een Japanse film die over de Yakuza gaat. Een leuk detail erbij is dat alles in het Japans of Koreaans is en dit zeker bijdraagt aan het gevoel van deze game. Van een dergelijke game moet je dus zeker houden en zeker al die filmpjes is een ding waar je tegen moet kunnen. Een snel potje Yakuza 2 zit er dus zeker niet in.
Vechten meer niet
Deze game is eigenlijk een redelijk simpele beat ‘em up. Je ziet Kazuma vanuit de derdepersoon en moet zo de vijanden verslaan door middel van gevechten. Dit bestuurt redelijk simpel. Je hebt een knop om snel te slaan, hard te slaan, vast te grijpen en te blocken en dan heb je het wel gehad. Er zijn een paar combinatie mogelijkheden die het vechten iets meer diepgang moet geven. Ook de mogelijkheid om je personage uit te breiden door de verdiende ervaringspunten geeft iets meer diepgang aan deze game. Maar als je echt naar de gameplay van deze game gaat kijken heb je toch met een redelijk saaie game te maken. De echte motivatie om al die vijanden te verslaan ligt toch echt bij het verhaal en niet bij de gevechten. Natuurlijk moet je niet alleen maar in deze game vechten, maar is dit wel het hoofdonderdeel. Naast het vechten kun je ook de stad in en diverse dingen doen en met diverse mensen praten, wat gelukkig net iets meer afwisseling geeft, maar wederom blijft het hierbij. Deze game had veel meer kunnen bieden op gameplay gebied of ik had in ieder geval veel meer verwacht.
Grafisch nu toch echt wel achterhaald
Doordat deze game een Playstation 2 titel is, hebben we ook te maken met de graphics van een PS2 titel te maken. En dit is toch echt wel slikken na al dat grafisch geweld op de next-gen consoles. Het is een goede titel als je het vergelijkt met de PS2 titels, maar nu bied het helaas net iets te weinig. Zeker doordat je met heel veel filmpjes te maken hebt, had ik liever alles in HD gezien. Je kunt je dus afvragen of dit nou wel een echt argument is, maar ik vind zeker van wel. Een game die pas na 2 jaar uitkomt moet je vergelijken met de huidige standaard. Dus helaas op dit gebied valt de game toch enigszins tegen. De soundtrack daarentegen past wel weer erg goed bij de game, alle filmpjes zijn voorzien van een passend muziekje en versterkt met name het gevoel van het verhaal. Ook de ingesproken Japanse en Koreaanse teksten zijn een leuke toevoeging.
Zoals ik al zei is deze game te vergelijken met een achtbaanritje van een paar uur achterelkaar. Het ene moment is er heel veel spanning door het verhaal en is het net alsof je door een loping heen gaat, maar de andere keer is de game weer erg saai en is het alsof je staat te wachten voordat je naar beneden stort. Deze game is eigenlijk alleen een aanrader voor de fans van het eerste deel en voor de andere mensen geldt: Wacht op deeltje drie op de next-gen consoles, want dat is alleen al de moeite waard voor al die tussenfilmpjes.