Styx: Shards of Darkness

Een game rondom sluipen blijft een uitdaging voor de game ontwikkelaars. Stealth is een onderdeel wat we regelmatig als een speelstijl kunnen terugvinden in de grotere titels, maar een mislukte sluippoging resulteert meestal in een groot bloedbad. Games die puur draaien rondom het sluipen en ongezien blijven zien we niet zo vaak. Liefhebbers van het ongezien doorkruisen van omgevingen kijken dan altijd uit naar de volgende pure stealth game. Als je zou verwachten komen ze regelmatig uit de onverwachte hoek en Styx: Shards of Darkness kwam dan ook uit het niets. Het vervolg op Styx: Master of Shadows bouwt voort op de degelijke basis. De basis bevatte een hoop schoonheidsfoutjes waardoor de game met moeite uit de verf kwam. Zal Shards of Darkness in de schaduws blijven of weet het de juiste aandacht te trekken?

Een geniepige goblindief

Zoals de titel al aangeeft draait het wederom om Styx, een groene dwerg goblin met een grote mond. Onze geniepige dief heeft een haat voor alles wat niet de naam Styx draagt en dit is meteen duidelijk. De goblin doorbreekt namelijk regelmatig de vierde wand, hij geeft zijn mening over de verschillende typische spelelementen die we tegenkomen zoals de handige schuilplaatsen en vallen, alsof de steden gebouwd zijn met Styx in gedachte! De humor is direct en zorgt voor de nodige opvulling tijdens het rondsluipen en het bestuderen van je omgevingen. Maar de humor zal niet bij iedereen aanslaan en het is daarom ook een aanrader om eerst een paar trailers te bekijken of de humor iets voor jou is. Met name de game over schermen laten de directe kant van Styx zien. Met elke game over scherm spreekt Styx de speler direct aan met een paar sterke woorden en een middelvinger hier en daar en dit kan al snel het gevoel om de goblin om zeep te helpen naar boven brengen.

Er is dit keer veel meer aandacht aan het verhaal van de verschillende missies besteed. De verschillende cutscenes zorgen voor een goede indruk van de interessante fantasie wereld waar Shards of Darkness afspeelt. Styx en alle andere goblins worden gezien als een plaag en het rijk heeft troepen onder de naam C.A.R.N.A.G.E ingezet om alles wat groen is uit te roeien. Styx komt in aanraking met de leider van deze bende en sluit een deal om een scepter te stelen. Styx wordt verleidt met het goedje Amber, waar hij een fanatieke gebruiker van is, maar het stelen van deze scepter blijkt niet zo gemakkelijk als gedacht wanneer de elven ook op zoek zijn naar deze scepter. De jacht voor deze scepter zorgt ervoor dat Styx zich door een grote variatie aan omgevingen moet sluipen en dit blijkt niet alleen uitdagend maar ook leuker dan verwacht.

Klimmen en klauteren

Voor veel spelers zal Shards of Darkness flink wennen zijn. Waar in bijvoorbeeld Dishonored de speler een groot aantal mogelijkheden heeft om vijanden uit te schakelen, weet Styx weinig schade aan te richten met zijn dolk. Eenmaal gespot door een bewaker heb je een paar mogelijkheden om een aanval te pareren, maak je hier een enkele fout dan zal dit een game over scherm opleveren. Het is hier dan ook voornamelijk de focus om zoveel mogelijk ongezien te blijven, je omgevingen te verkennen en te gebruiken. Het is natuurlijk nog steeds mogelijk een bewaker stilletjes uit te schakelen, maar dit levert een lijk op. Andere bewakers zullen dit opvallen, waardoor het noodzakelijk is om zo snel mogelijk het lijk te verstoppen in de diverse kisten of kasten die in de verschillende levels rijk zijn. De acht missies zijn opgedeeld in een groot aantal kleinere submissies waar de speler een handvol opdrachten krijgt. Hoe de speler deze opdrachten voltooid is aan de speler en hier is waar het spel werkelijk top in elkaar zit. De levels zijn groot in opzet en voornamelijk de hoogte wordt hier goed gebruikt. De belangrijkste opdracht is aangegeven op je kaart, maar elk level heeft ook een groot aantal optionele opdrachten die de speler zelf moet vinden. Elke missie heeft ruwweg dezelfde opzet: ga naar een punt en ontsnap zonder gezien te worden. Dit klinkt simpeler dan gedacht en het is dan ook onmogelijk om de levels te beoordelen op een enkele succesvolle poging.

Er zijn een groot aantal mogelijkheden om het doel te bereiken zo ontdek je de ene keer een geheime tunnel die je leidt naar een kamer naast je doel of weet je een water of voedsel punt te vergiftigen om zo een groep bewakers uit te schakelen. Keer je terug blijk je ineens een mogelijkheid over het dak gemist te hebben of een stuk touw dat je toegang geeft tot een raam om zo het gebouw binnen te sluipen. Styx bevat een klimsysteem vergelijkbaar met Assassin’s Creed, maar het mist helaas de afwerking. Haast alle game over schermen zijn het resultaat van een sprong die mislukte, het rondzwaaien met touwen wat net niet lekker werkt of onduidelijkheid wanneer bepaalde onderdelen beklommen kunnen worden. Deels is dit natuurlijk de uitdaging waardoor je genoodzaakt bent diverse dingen uit te proberen, maar aan de andere kant is het een groot gemis om met een simpele druk op een knop aan een richel te hangen zonder een ravijn in te storten.

Kotsend een level door

Styx heeft een variatie aan vaardigheden opgedaan om succesvol ongezien te blijven. Zijn dolk en klimmogelijkheden zijn niet de enige skills die hij heeft. Hoewel je zou verwachten dat Styx de voorkeur zou hebben om elke bewaker de keel door te snijden, blijkt hij liever in de schaduws te blijven en de rest van de mogelijkheden die de speler heeft, zijn gericht op deze manier van spelen. Het is mogelijk jezelf voor een korte tijd onzichtbaar te maken, kun je Amber visie gebruiken om belangrijke objecten te laten oplichten en is het mogelijk om te zien waar bewakers patrouilleren, maar de belangrijkste vaardigheid is de mogelijkheid om een kloon uit te kosten. Deze kloon kun je besturen en dit zorgt ervoor dat je de kloon kunt opofferen, bewakers een andere kant op kunt sturen of een bel te luiden zodat de bewakers afgeleid zijn. De game bevat een simpele skilltree waar de verschillende ervaringspunten kunnen omgewisseld worden voor verbeteringen op vijf verschillende categorieën. Zo is het mogelijk om Styx zelf te laten teleporteren naar de positie van de kloon of een cocoon te gooien waar de kloon te voorschijn komt. Deze verbeteringen zorgen nooit voor de overhand, maar zorgen er juist voor dat je nog meer mogelijkheden hebt om de diverse uitdagingen aan te pakken. Tijdens de missies wordt al snel aangegeven dat je punten verliest door meer tijd te nemen, bewakers uit te schakelen of optionele opdrachten over te slaan. Dit zorgt er al snel voor dat je een missie wilt herstarten om een beter resultaat neer te zetten en de ontwikkelaar duidelijk aangeeft hoe je het spel niet moet spelen. Een klein minpunt bij de skilltree is hoe het punten systeem werkt. In plaats van het prijzenkaartje voor een skill 1,3,5, 10 te geven, zijn er hier voor een grote variatie aan prijzen gekozen, waardoor het soms moeilijk te zien is hoeveel skills je daadwerkelijk kunt aanschaffen. Voordeel is dan weer wel dat niks definitief is en je altijd de verdiende punten anders kunt inzetten op de skilltree, waardoor er veel ruimte is voor experimentatie.

Tussen de verschillende missies kun je ook je thuishaven bezoeken waar het mogelijk is om nieuwe voorwerpen te bouwen op de verschillende werktafels. Zo is het mogelijk om andere outfits of dolk aan Styx te geven, wat wederom niet een voordeel oplevert, maar een negatief punt vermindert, maar een kost oplegt op een positief punt. Dit zorgt ervoor dat de moeilijkheid altijd gelijk blijft en zelfs op de makkelijkste moeilijkheidsgraad hard gewerkt moet worden. Deze werktafels kunnen ook sporadisch gevonden worden tijdens het sluipen en dit zorgt ervoor dat er genoeg mogelijkheden zijn om de samenstelling van je vaardigheden aan te passen.

Niet de slimste

Zoals we al hebben aangegeven steelt Styx de show en dit is niet alleen met zijn persoonlijkheid, maar ook de stemacteur heeft goed werk afgeleverd. Helaas is dit niet te zeggen over de bewakers en andere karakters in Shards of Darkness. Naast de houterige animaties en slecht ingesproken stemmen, is de AI om te huilen. Aan de ene kant zorgt dit ervoor dat er veel misbruik van gemaakt kan worden, maar aan de andere kant kan dit soms rare situaties opleveren. Bewakers die vast komen te zetten tussen obstakels of het ronddraaien gebeurt niet soepel wat een ongewilde ontdekking oplevert. Gelukkig is grafisch gezien Shards of Darkness een enorme stap voorwaarts in vergelijking met zijn voorganger. De Unreal engine weet hier flink wat moois in beeld te brengen en de diverse levels zien er erg sfeervol uit. De mogelijkheid om met een vriend gezamenlijk missies te doorlopen (je vriend bestuurt de kloon) is een leuke extra, maar Styx blijft een singleplayer titel. Door het type spel hebben we hier ook met een flinke lange game te maken. Om alles te voltooien en met name wanneer we alle extra’s willen verzamelen gaan we hier al snel over de 20 uur heen.

Styx: Shards of Darkness is hiermee een erg vermakelijke game waar sluipen centraal staat. De ontwikkelaar heeft geleerd van Master of Shadows en veel minpunten zijn verholpen. Helaas bevat de game een paar schoonheidsfoutjes waar met name het klimsysteem voor veel frustratie kan zorgen. Maar aan de andere kant het ontdekken en verkennen van de interessante omgevingen blijft erg vermakelijk en er is hier dan ook een hele hoop moois te vinden. Als je Styx zijn humor kunt waarderen ga je zelfs met een glimlach de verschillende uitdagingen tegemoet en met met meer dan 20 uur aan gameplay hebben we hier zeker met een zeer solide titel te maken die voor de stealth puristen een aanschaf waard is.