Na het succes van It Takes Two, A Way Out en Brothers komt Hazelight met Split Fiction. Een game die wederom draait om samenwerking tussen twee spelers en hoewel de ontwikkelaar zich niet meer hoeft te bewijzen, zijn de ambities met Split Fiction weer een stapje groter. It Takes Two heeft voor mij een speciaal plekje na een hilarisch sessie met mijn vriendin en Split Fiction stond dan ook op nummer één op ons lijstje games om samen te spelen. De game weet je voor de volledige 15 uur op hoog tempo te vermaken, maar de hoogtepunten van Split Fiction verschillen flink met It Takes Two.
Twee gemiddelde schrijvers
Hazelight weet naast een sterke focus op gameplay, ook altijd een goed verhaal neer te zetten. Waar It Takes Two de relatie tussen twee ouders aan het licht bracht, is het verhaal dit keer iets simpeler. Twee aspirant-schrijvers, Mio en Zoe, worden uitgenodigd om bij een uitgever over hun boeken te praten. Onder het mom om hun geschreven verhalen in VR te ervaren, mogen ze een nieuwe machine uitproberen. De machine blijkt al snel onderdeel te zijn van een kwaadaardig plan om alle ideeën van de schrijvers te stelen. Mio en Zoe komen per ongeluk bij elkaar in de machine terecht waardoor ze natuurlijk geforceerd worden om samen te werken.
Mio en Zoe verschillen flink. Mio houdt van sci-fi en heeft weinig met sociale activiteiten. Zoe daarentegen houdt van fantasie en zoekt elk moment om een gesprek aan te gaan. Een klassiek voorbeeld van twee tegenpolen en tijdens de 15 uur durende avontuur zul je ontdekken dat ze toch meer gemeen hebben dan eerst gedacht. De insteek is redelijk cliché en kun je in veel gevallen de twists al van ver zien aankomen. Maar dit wilt gelukkig de pret niet drukken. De ontwikkelaar weet dat zowel de verhalen als de interacties wat cliché zijn en probeert juist goed gebruik te maken van dit feit. Waar je in de voorgaande spellen niet verder dan een huis of gevangenis kwam, reis je nu door futuristische steden of als monsters en elfjes door bossen en kastelen. Door te wisselen tussen sci-fi en fantasie heeft de ontwikkelaar volledige vrijheid om een wild avontuur neer te zetten. En het resultaat is een erg gevarieerde rollercoaster.
Wereldhoppen en spelgenres
In de basis hebben we te maken met een 3D platformer waar de spelers over muren kunnen lopen, double jumps kunnen uitvoeren en met een grapple hook zich kunnen lanceren naar specifieke punten in het level. Dit werkt allemaal supersoepel en vloeiend. Zowel hardcore gamers als minder ervaren spelers zullen deze game snel oppakken. De game probeert dit constant af te wisselen tussen de twee werelden van Mio en Zoe en dit zorgt ervoor dat we elke keer andere gameplay elementen en spelideeën kunnen verwachten. Zo zul je op motors racen, als een elfje sloten moeten kraken en als biggetjes appels moeten verzamelen. Er is hier veel creativiteit te vinden en de lengte van zowel de grotere hoofdstukken als de kleine mini-games voelen elke keer net goed aan. Niet alles is een grote hit, zo viel de mini-game met een dansende chimpansee een beetje tegen, maar na tien minuten waren we alweer iets volledig anders aan het doen.
Split Fiction is zowel makkelijker als moeilijker dan It Takes Two. Split Fiction plaatst de focus meer op actie en It Takes Two richtte zich meer op de puzzels. Je zult hier minder vaak stil staan om even rustig na te denken hoe je iets gaat oplossen. In Split Fiction vlieg je met hoog tempo door de levels in en zit de uitdaging vooral in minimaal fouten maken bij de snelle platform elementen. Veel spelers hebben waarschijnlijk de vele video’s gezien van mensen die wachten op hun partner bij een springonderdeel. Dat wachten gebeurt hier minder vaak en word je minder snel teruggezet. De speler die achterligt wordt eerder weer naar voren gezet. De focus ligt hier echt op samen plezier hebben. Alleen vastzitten is frustrerend, maar als je met zijn tweeën vastzit, lopen al snel de emoties erg hoog op.
Prachtige werelden
De productiewaarde van deze game is torenhoog. Hoewel ik normaal dit soort games op de bank speel, had ik dit keer de kans om de pc-versie aan de tand te voelen. Ik zag al de vele doemscenario’s voor me. Gedoe met controllers, geen ultrawide ondersteuning of nog erger een verplichte aanschaf van een tweede game en PC om de game samen te kunnen spelen. Maar niks is hier van waar. De game draait technisch als een zonnetje en de game ondersteunt ongeveer alle scenario’s. Ultrawide, check! Alle controllers, check! Friendpass, check! Locale en online split screen, check! Settings per speler, check! De game voelt op alle vlakken erg gepolijst aan.
De game zit ook bomvol effecten en visueel spektakel. De kleuren knallen van het scherm en de muziek en sounddesign zijn van wederom hoog niveau (mensen met dikke subwoofers zullen hier genieten). De verschillende afdelingen van Hazelight van sound design tot art design laten hier hun beste werk zien. Hazelight weet precies hoe je een memorabel moment bouwt: een vrije val door een dam, springen tussen vliegende auto’s op een sci-fi snelweg of het klauteren door de ingewanden van een draak. Het klinkt en oogt enorm tof.
Lange cut scenes en rustmomenten
Door het hoge tempo voelen de momenten waar de game even een rustmomentje neemt wat saai aan. De cutscenes zien er tof uit, maar zijn regelmatig aan de lange kant zijn. De gesprekken op de bankjes tussen Mio en Zoe voegen iets meer achtergrond toe, maar je wilt al snel verder op zoek naar spektakel. De overgangen tussen split screen naar fullscreen zijn wel erg tof gedaan. Of je nu lokaal of online speelt, Split Fiction is altijd in split screen. Zo kun je altijd zien wat je partner doet, wat helpt bij het oplossen van puzzels. Dit maakt het een stuk makkelijker om iets aan te wijzen (of zorgt juist voor hilarische schreeuwmomenten).
Dit alles leidt naar een joekel van een finale die de game episch weet af te sluiten. De game weet vele vette momenten achter elkaar te plakken waar je gezamenlijk nog lang over zult praten. En hoewel de spelers vaak andere gameplay mogelijkheden hebben, heb je bij deze game minder het gevoel dat je de game nog een keer moet spelen om alles te ervaren. Na 15 uur, ongeacht welk personage je bestuurde, heb je het gevoel dat je samen de game hebt voltooid. Ik zou de game dan ook eerder nog een keer spelen omdat de game tof is dan de andere personage te spelen en dat zegt denk ik al genoeg.
Hazelight lukt het weer
De verwachtingen waren hoog na It Takes Two, maar Hazelight laat zien dat ze echt weten wat het betekent om een toffe coöpervaring neer te zetten. De game zit bomvol met diverse gameplayelementen, toffe visuals en een vermakelijk verhaal. De grote ambities hadden volledig verkeerd kunnen uitpakken, maar de gok loont. Dit is de coöp-game die je dit jaar moet spelen.