Nog niet zo lang geleden vlogen we met apen in de ruimte in het spel Bonkies en nu zijn de otters aan de beurt in de game Space Otter Charlie. Beide games hebben een hoop overeenkomsten. Gewichtloos rondzweven, puzzelen en heel veel jetpacks. Maar waar bij de eerste game de focus voornamelijk lag op het puzzelen, hebben we dit keer meer met een platformer te maken. Een erg populair genre waar het lastig is om op te vallen. Space Otter Charlie probeert iets interessants neer te zetten met een klein team, maar weten gewichtloosheid en otters in haaienpakjes deze game te redden van middelmatigheid?
De mensheid heeft de wereld achtergelaten
Zoals je zou verwachten van een game die draait om otters en vele andere dieren in ruimtepakjes, is het verhaal niet het grootste verkooppunt van deze titel. De mensheid heeft de wereld en dus ook de otters achtergelaten. Het is nu aan de otters om een andere planeet te vinden die ze thuis kunnen noemen. Dit betekent dat je op zoek gaat naar verschillende voorwerpen in diverse levels om alle benodigdheden te verzamelen. De game een Metroidvania noemen is overdreven, maar je zult hier flink heen en weer moeten bewegen in een level naar mate je steeds meer sleutels en voorwerpen verzameld. En hier zit dan ook de twist. In Space Otter Charlie ren je niet door de levels, maar kun jij je afzetten om zo in één rechte lijn van de ene kant naar de andere kant te zweven. Dit lijkt op het eerste gezicht een interessante manier om je door een level te bewegen en zou veel kansen moeten geven voor leuke puzzels. Met name omdat timing en de juiste hoek en positie van belang zijn. Maar al snel heb je de mogelijkheid om een jetpack te gebruiken en langs de muren te sliden en verliest de game steeds meer die unieke twist die het had.
De besturing gaat wonderbaarlijk volledig met de muis en dat werkt eigenlijk super goed. Met de linkerknop zet jij jezelf af, de rechterknop schiet je en met het scrolwiel kun je van wapen wisselen. Door de muis te bewegen bepaal je waar je heen wilt springen. Dit is een perfect voorbeeld van een game die door iedereen gemakkelijk op te pakken is. Maar helaas weet de game deze positieve lijn niet door te zetten. De game is namelijk erg gemakkelijk en het level design is erg inspiratieloos. Je ziet binnen een paar seconde de oplossing en doordat je met je jetpack en het zweven overal snel en gemakkelijk kunt komen, is er weinig uitdaging te vinden. De enige obstakels die het je moeilijk maken laten je een paar hartjes verliezen of een schakelaar die je op het juiste moment moet aanzetten. De speler wordt ook volledig uitgelegd waar die heen moet en welke deur je nu net hebt geopend. Dit zorgt ervoor dat er naast weinig skill er ook weinig gepuzzeld hoeft te worden. De game kun je hierdoor al snel in 3.5-4 uurtjes uitspelen, voeg daar nog een extra halfuurtje aan toe om echt alles vrij te spelen. Wat toch wel echt aan de korte kant is.
Een paar pakjes en upgrades
Met de extra’s die je als speler kunt verzamelen weet de game ook weinig te verrassen. De 5 extra cosmetische pakjes komen gepaard met een uniek wapen. Het is erg standaard wat je hier weet te vinden. Een geweer waar de lazers van weerkaatsen, een dubbele lazer, een rakettenwerper, een geweer met 4-5 projectielen tegelijk. Gelukkig worden sommige wapens in diverse puzzels gebruikt. Zo kun je schakelaars omzetten met de lazers die weerkaatsen en grote rotsen vernietigen met de rakettenwerper. De vijanden die je hier tegenkomt zijn gelukkig iets origineler. Zo zul je vijanden tegenkomen die in meerdere kleine vijanden ontploffen en zijn er katten die het scherm volledig pixelig maken als je geraakt wordt. Ook bevat de game een aantal eindbazen. Deze zijn wederom erg makkelijk en wordt er weinig gebruik gemaakt van de mogelijkheden die je als speler hebt. Een vreemde keuze hier is dat in het laatste level je in een grote mech de eindbaas moet verslaan. Al je verzamelde wapens en mogelijkheden worden hier niet benut met als resultaat een erg saai einde. Grafisch gezien ziet de game er dan weer wel grappig uit, maar mist het de visuele afwerking die je tegenkomt in de grotere platformers. De game loopt erg netjes met korte laadtijden, met een enkele uitzondering in de gehele spelduur waar ik vast kwam te zitten op een knop en daardoor de game via taakbeheer moest afsluiten en opnieuw moest opstarten. De game bevat bovendien een lokale multiplayer modus waarbij je het op kunt nemen tegen 3 vrienden. Een extra waar weinig spelers gebruik van zullen maken.
Space Otter Charlie is hiermee een erg matige game. De game is erg kort en de uitdaging is ver te zoeken. De spelmechanieken die voorbijkomen worden minimaal benut en het level design voelt erg inspiratieloos aan. De graphics en audio zijn degelijk en alles wordt gepresenteerd in een duidelijk en helder geheel. Het voelt dan ook erg aan als een titel voor de jongere speler, maar dan zijn er alsnog genoeg andere voorbeelden van betere (puzzel) platformers waar je vele uren in kunt steken.
Origineel artikel gepubliceerd op: www.evilgamerz.com