Monarchy en Kingdom Two Crowns zijn beide 2D side-scrolling strategiegames waarin de speler als heerser aan de slag gaat om een koninkrijk op te bouwen, te verdedigen, en uit te breiden. Hoewel beide games draaien om dezelfde elementen rondom het aansturen van een 2D koninkrijk, weet Monarchy niet dezelfde meeslepende sfeer en strategische diepgang te bieden als Kingdom Two Crowns. Het levert dan ook de vraag op: wanneer spreken we van inspiratie versus kopiëren? En wanneer definieert een game een nieuw genre op zo’n manier dat andere ontwikkelaars erop voort mogen borduren.
Zo goed als geen uitleg
De makers van Monarchy helpen de spelers mooi op weg in het eerste tutorial level. Hier worden met in veel gevallen alleen een paar illustratiesm zonder tekstm de basis van het spel uitgelegd. Het combineert diverse elementen in een 2D sidescroller: het bouwen van een basis, RTS-elementen met het aansturen van eenheden, roguelike elementen en het ontdekken van diverse omgevingen. Alles wordt hier gedaan met WASD waardoor je de game heel snel oppakt. Het dynamische bouwsysteem waar je langzaamaan een steeds groter hoeveelheid opties aangeboden krijgt, zorgt voor een nette leercurve. Geen uitleg is een dappere keuze en dit levert hier en daar dan ook onduidelijkheden wat je eigenlijk moet doen. Je zou kunnen zeggen dat dit onderdeel is van een roguelike, maar dit nou net juist het onderdeel wat minder tof is als een gemiddeld potje richting een uur kan duren.
Monarchy voelt helaas niet als een volledige op zichzelf staande game. Hoewel het enkele eigen elementen heeft, zoals een eigen artstijl en een paar andere omgevingen, leunt het zwaar op de basisstructuur van Kingdom Two Crowns. De gameplay-loop van het bouwen, verdedigen en verkennen is bijna identiek, maar de uitvoer en afwerking zijn duidelijk minder verfijnd. Het vasthouden van je munten in een zak die kan overlopen is identiek overgenomen en de interface met het aanschaffen en uitbreiden van je kamp is wederom exact hetzelfde. Er is hier een koopman in een wagen, waar voorheen het een koopman met een ezel was. Het resultaat is een game die zeker speelbaar is, zelfs vermakelijk, maar wel erg zwaar leunt op de basis die Kingdom Two Crowns heeft neergezet.
Aanvallen!
De militaire eenheden in Monarchy volgen de speler automatisch en je start hier met een enkele boogschutter. Maar de extra eenheden die je kunt trainen laten in Monarchy lang op zich wachten. Je zult eerst door een groot aantal fases heen moeten om soldaten te bouwen wat de game flink vertraagd. De dag en nacht cyclus is hier wederom aanwezig, maar dan veel minder diep uitgewerkt als in Two Crowns. Monarchy mist de slimme besturing en strategische variatie die Kingdom Two Crowns biedt. In Kingdom, waar troepen en belegeringswapens een centrale rol spelen, zijn de eenheden responsiever en strategisch divers inzetbaar. Je hebt meer keuzes en er zijn meer tactieken die je kunt toepassen. In Monarchy is dit minder het geval. Elk van de drie werelden voelen aan als een grote puzzel waar er maar één goed antwoord is. Probeer je iets anders dan levert dit in veel gevallen een game-over scherm op.
Waar Kingdom Two Crowns uitblinkt in het creëren van mysterie en sfeer in een fantasievol landschap vol mythische wezens en verborgen schatten, voelt de wereld van Monarchy minder intrigerend aan. Eerst lijkt de artstijl van Monarchy een eigen ding te doen totdat je terugkijkt naar alle pixelart details van Kingdom. De mist, regen, en vele andere effecten zorgen voor een interessante wereld die altijd in beweging is. Dit maakt Monarchy een minder uitgewerkt kleiner broertje, terwijl de game er zeker niet slecht uitziet. De extra thema’s zoals een sneeuwwereld zijn een aardige toevoeging, maar missen de consistentie en verrassende ontdekkingen die de omgevingen van Kingdom Two Crowns zo rijk maken. Hierdoor heeft Monarchy weliswaar op papier meer variatie, maar zeker niet dezelfde charme.
Met zijn tweeën
Zelfs de coöperatieve modus in Monarchy is geen eigen creatie. Kingdom Two Crowns biedt ook de optie om de game volledig met zijn tweeën te doorlopen. Het mist de unieke strategische rollen en functies die Kingdom Two Crowns de spelers weten te bieden. In Monarchy zorgt het samenwerken voor een makkelijkere ervaring, terwijl in Kingdom de spelers echt moeten samenwerken tegen de alsmaar grotere dreiging van de Greed.
Beide games zetten spelers aan om verder te kijken dan hun koninkrijk: in Monarchy verkent de speler grotten in mysterieuze bossen, wat leidt tot nieuwe schatten en upgrades. De seizoensgebonden omgevingen en bijbehorende gevaren voegen iets fris toe aan de game. De beloning is daarentegen een stuk kleiner dan in Kingdom Two Crowns. Je kunt hier ruïnes verkennen, oude artefacten verzamelen en mythologische wezens verslaan. Kingdom weet hier de speler veel meer te helpen, terwijl Monarchy de speler sneller zal afstraffen.
Een mindere kopie?
Monarchy probeert de magie van Kingdom Two Crowns te hercreëren, maar slaagt hier slechts gedeeltelijk in. Voor fans van het genre kan het een aardige afwisseling bieden, maar het voelt uiteindelijk als een mindere kopie die onvoldoende weet te overtuigen met eigen, doordachte inhoud. Kingdom Two Crowns blijft de onbetwiste koning van dit genre en bewijst dat een game die goed is afgewerkt en doordacht ontworpen, veel meer te bieden heeft dan een spel dat slechts zijn voetsporen probeert te volgen.