Elke zichzelf respecterende gamer kan zich het jaar 2003 nog wel herinneren. Dit jaar bracht een ommekeer wat betreft handheld-gaming. In dat jaar vond de geboorte plaats van ‘Mario & Luigi: Super Star Saga’ op de Gameboy Advance. Deze game werd overspoeld met topcijfers en niet anders dan bejubeld door de pers. Iedereen was het er luidkeels over eens: Nintendo had een topper van jewelste uitgebracht. Mario & Luigi wist een enorme dosis humor te mengen met een zeer aparte, maar o zo leuke gameplay. Iedereen kent Mario natuurlijk wel van de klassieke eet-paddo’s-en-hop-over-de-afgronden-heen-gameplay, maar deze titel was een rollenspel. Het was echter niet de eerste in zijn soort. Zo was er op de aloude SNES al een Mario RPG uitgebracht, en later op de Nintendo 64 een ‘Paper Mario’ (titel van hetzelfde kaliber), maar wat nu juist zo bijzonder was, was het feit dat deze Mario & Luigi dráágbaar was, en nóg meer humor bezat dan zijn voorgangers.
Nu, 3 jaar later, is er dan een opvolger uitgebracht van Mario & Luigi op de Nintendo DS. Als opvolger van een topper kun je als spellenbakker natuurlijk geen half werk afleveren. Bovendien had Nintendo bij de lancering van de DS volgehouden dat er veel vernieuwingen op gebied van gameplay mogelijk waren, door de aparte functies die het apparaat bezat. Dan komt natuurlijk de hamvraag. Heeft Nintendo goed zijn best gedaan en wéér een topper afgeleverd?
Gegiebel als vanouds, met z’n vieren!
Op het moment dat ik het introschermpje in beeld kreeg met een bijbehorend muziekje, kreeg ik die ouderwetse twinkeling in mijn ogen. Een twinkeling van genot en vertrouwdheid. Een intens warm gevoel. Alsof ik het oudere deel weer aan het spelen bent. Zo ziet het er immers ook uit. De graphics leken zo van zijn voorganger af te komen, hetgeen helemaal niet slecht is. Mario & Luigi: Super Star Saga zag er voor 2d-begrippen namelijk erg stylish uit. In Partners in Time zijn deze graphics nog ietwat gelikter gemaakt en zijn er wat kleine eyecatchers in geplaatst (denk aan langs zoemende kleine vlindertjes tijdens je gevecht).
Al gauw wordt je duidelijk dat het verhaal echt typisch Nintendo(ish) is. Princes Peach wordt ontvoerd door Marsmannetjes en nu is het aan de besnorde broeders om deze adellijke dame in nood te redden van de ondergang. Daarom helpt professor E.Gadd – die sommigen wel kennen uit de eerder uitgebrachte titel ‘Luigi’s Mansion’; Hij verzorgde daar een spokenzuiger voor Luigi – de broers door een tijdmachine te bouwen. Zo gaan Mario en Luigi terug naar de tijd om via hier Peach te redden. In hun zoektocht in het verleden komen ze zodoende zichzelf tegen, in baby-vorm. Zelfs oude rivalen als Bowser komen ze er tegen. Deze gebeurtenis zorgt voor grappige taferelen.
Guide: ‘How to use Mario & Luigi?’
Mario & Luigi is – zoals al eerder gezegd – een rollenspel en dus zal er gelevelled kunnen worden. Er zijn een aantal vaardigheden die verbeterd kunnen worden, variërend van snorkracht, welke je meer geluk brengt en waarmee je charisma ophoog gaat zodat je goedkoper dingen kan aanschaffen, tot je aanvals- en verdedingskracht. Deze kan je naar believen ‘tunen’ naarmate je een level stijgt. Na eenmaal kennis gemaakt te hebben met de baby’s, dragen de gebroeders hun kleine hummeltjes het merendeel van de game op hun rug.
De bedoeling is dan vervolgens voor Mario en Luigi, dat ze doormiddel van vreemde tijdgaten, allerlei uiteenlopende werelden gaan bezoeken. Zo zul je te vinden zijn in de maag van een reuzen-Yoshi, maar ook in een afgelegen dorpje vol met Toads. In deze gebieden kan je gewoon rondlopen, mits je de daarbij behorende obstakels uit de weg ruimt. Dit zijn voornamelijk allemaal vijanden. Deze lopen los rond in het speelveld, en wanneer je contact maakt met deze monsters – door op ze te springen of ze een tik met de houten hamer te geven – start je gevecht met hen. Je hebt de keuze uit een selecte groep aan aanvallen en items, waar je tevens twee broers tegelijkertijd mee kan inzetten. Maar het opvallende aan deze aanvallen is dat je – in tegenstelling tot bij andere rollenspellen – nog enig invloed kan uitoefenen. Zo kun je als je een aanval selecteert, deze aanval nog een éxtra boost geven, door op een juiste manier getimed op je knoppen te drukken. Dit geeft je niet het gevoel nutteloos te zijn en laat je nét wat meer één worden met het spel.
Mario en Luigi 1.5
Mario & Luigi speelt zich bovenal af op het bovenste scherm. Het onderste scherm kun je praktisch buiten beschouwing laten, want deze fungeert grotendeels slechts als map.
Er zijn momenten waarop de twee schermen allebei benut worden, maar dan kan je de karakters alleen simultaan bewegen. Dit geheel voelt helaas aan als een gimmick en hier had mijn inziens meer gebruik van kunnen worden gemaakt. Het touch-screen wordt niet gebruikt bij de game. Dit is zeker geen probleem, maar door de belemmering van het tweede scherm, voelt het toch een beetje aan als een soort van gat in de gameplay, terwijl deze an sich heel goed is. Zo kun je Mario en Luigi ‘tunen’ door ze speciale, hippe tuinbroeken te laten dragen. Daarnaast kun je versieren met allerlei badges waarmee hun vaardigheden stijgen. Een aantal dingen zijn versimpeld in dit deel. Waar je in deel 1 nog kon wisselen van karakter, zit Luigi nu gewoon ‘vastgeplakt’ achter Mario. Het wisselen van die twee was nu zojuist zo leuk in deel 1, omdat er allerlei foefjes bij bedacht werden die de gameplay zo sterk maakte. Ook was er in deel 1 een vaardigheid, genaamd Bros Power, die er nu niet meer is. In plaats daarvan kan je Bros Items kopen. De verandering is eigenlijk maar miniem, maar toch onlogisch en totaal overbodig.
Is het Nintendo dan tóch gelukt?
Ja en nee. Ja, omdat het gevoel wat het spel je mee geef je erg veel voldoening geeft. Je zit zo uren achter elkaar te spelen, en dat is alleen maar toe te juichen, me dunkt. Maar toch, de game lijkt helemaal niet vooruit gegaan te zijn. Ik heb niet echt het gevoel dat ik een nieuw deel aan het bespelen ben, maar slechts een deeltje 1.5. Er is niet echt sprake van veel vernieuwing, ondanks de vele mogelijkheden die de DS met zich meebrengt. Begrijp me niet verkeerd, het is écht een leuk spel. Maar door de gebrekkige vernieuwing helaas niet zo’n klapper als Mario & Luigi: Super Star Saga dat was.