De makers van Zeno Clash keren na tien jaar terug naar de vreemde wereld Zenozoik. Een wereld vol bizarre wezens en planten vormgegeven in een surrealistische artstijl. Clash Artifiacts of Chaos heeft daardoor meer weg van een kunstproject dan een avonturengame. Het is een game die je tegenwoordig niet zo vaak meer tegenkomt. De makers nemen veel risico’s, soms iets teveel. De game verandert ook de gameplay van zijn voorgangers. Waar de eerste twee delen de speler vanuit eerste perspectoef met andere wezens liet boksen, heeft Clash Artifacts of Chaos meer weg van een Dark Souls game met een hint God of War. Interessant is het zeker, maar is het resultaat ook leuk?
Twee helden in één
De hoofdpersoon in Clash is Pseudo. Pseudo is niet je gemiddelde game personage. Hij mist een neus, heeft geen haar, zijn huid is geel en staat vol tekens. Het ontwerp is erg vreemd en je moet er van houden, maar het past zeker bij de rest van de wereld. Na een korte tutorial kom je een zwart wezentje tegen wat het meeste lijkt op een kraai zonder snavel met twee grote ogen. Dit wezentje heet “boy” en je redt hem van twee gemene wezens die zijn grootvader achterna zitten. Helaas overleeft de grootvader het niet en is het aan jou om Boy mee te nemen en te beschermen tegen de vreemde en gevaarlijke wereld. Je komt er al snel achter dat het opperhoofd in deze wereld op zoek is naar Boy en zijn speciale krachten. Pseudo beschikt gelukkig over flink wat vechtervaring en je zult de vele vijanden in deze wereld met je vuisten moeten verslaan.
In een korte tutorial worden de basisvaardigheden snel uitgelegd, kies je een vechthouding en wordt je verder aan je lot gelaten. Het vechtsysteem is gelukkig niet al te ingewikkeld, je beschikt over een kleine en een grote aanval. Daarnaast kun je een aanval blokkeren en ontwijken en dit alles vraagt om flink veel precisie en timing. De game bevat een nette leercurve waardoor je al snel diverse tactieken begint te ontwikkelen om vijanden weerstand te bieden. Je komt hier namelijk regelmatig maar één of twee vijanden tegen die je moet verslaan. Je zult hier niet spontaan verrast worden door een vijand, je zult deze met voorbereiding kunnen aanpakken. De vijanden vragen om flink veel klappen voordat je ze weet te verslaan. De speciale aanvallen zijn de knipoog naar de vorige twee delen. Als je een meter vol hebt laten lopen, kun je schakelen naar het eerste perspectief en op deze manier de vijand een hoop meppen verkopen. Je vechthouding bepaalt de soort aanvallen die je bezit en je zult deze langzamerhand verder uitbreiden door nieuwe vechthoudingen te ontdekken. Je kunt tussen deze houdingen wisselen tijdens je gevechten, waardoor je zelf kunt bepalen welke speelstijl het beste bij jou past. Daarnaast kun je zelfs wapens gebruiken, drankjes maken en voorwerpen gooien. Maar hoe dit alles werkt, daar doet de game flink geheimzinnig over.
Een bizarre wereld
De game wereld is net zoals de personages in deze game erg vreemd. De game heeft een getekende stijl die een beetje lijkt op Borderlands maar met veel meer kleuren. Zelfs het cameraperspectief heeft een grotere hoek waardoor alles er erg surrealistisch uitziet. Het is zeker uniek en door het gebruik van de Unreal Engine ziet alles er erg scherp en gedetailleerd uit. Maar de artstijl heeft wel een negatief effect op de spelervaring. Het is regelmatig moeilijk te zien welke delen van de levels je wel kunt bewandelen en welke er alleen maar mooi uitzien. Het leveldesign weet de speler ook flink bezig te houden. Het is in veel gevallen niet duidelijk waar je heen moet en er zijn weinig punten in de omgeving die je helpen qua oriëntatie. Zo kun je regelmatig langs een doorgang lopen, doordat je helemaal niet doorhebt dat je ergens een heuveltje op kunt lopen. Terwijl andere keren je zou zeggen dat je ergens overheen kunt springen en onzichtbare muren je tegenhouden. Dit heeft deels wat weg van Souls games, maar waar de omgeving voor frustratie zorgt in plaats van de gevechten. Het helpt ook niet dat de game soms flink buggy overkomt. Zo moet je door een stuk heenlopen, terwijl de game schreeuwt dat je binnen tien seconden moet terugkeren en hang je regelmatig vast in delen van het level.
De kaart is bovendien totaal zinloos. Tijdens de laadtijden vliegt de kaart er in één seconde voorbij, te kort om hem goed te bekijken. Je kunt deze ook bekijken in het menu, maar dit vraagt om zes erg langzame drukknoppen. Vervolgens krijg je een paar namen te zien en een punt waar je staat. Er zijn geen verbindingen tussen de namen te zien, zijn er geen herkenbare elementen terug te vinden of weet het leveldesign je enig gevoel te geven of je daadwerkelijk de goede kant op aan het lopen bent. Ouderwets het level uit je hoofd leren is wat er voor nodig is om verder te komen in deze game.
Een dobbelritueel
Voor elk gevecht kun je met je tegenstander dobbelen. Het resultaat geeft jou of je tegenstander een voordeel aan het begin van het gevecht. Dit dobbelen is een interessante toevoeging en je hebt drie verschillende stempels om de dobbelstenen te beïnvloeden. Het vraagt om een beetje strategie en geluk en een positief resultaat zal je helpen bij de moeilijkere gevechten. En dit is niet de enige toevoeging die erg fris is. Je krijgt namelijk een tweede kans als je het loodje legt. Pseudo verandert dan in een houten versie van zichzelf en als jij je lichaam terug weet te vinden, ga je weer verder waar je gebleven was. Lukt dit niet dan zul je naar je laatste save punt teruggezet worden. De houten versie kun je ook oproepen door bij je tent te wachten op de avond. Je kunt dan door prikkelbosjes heenlopen om op die manier nieuwe plekken te ontdekken. De tenten en kampvuren die je tegenkomt, zijn je savepunten en dit alles laat zien dat de makers hun eigen toegankelijke draai proberen te geven aan het souls genre. Het is dan ook zo enorm jammer dat het leveldesign niet echt wilt meewerken.
Toch weet de game je interesse te prikkelen, mede door de vreemde wereld, verhaal en personages. Je wilt meer te weten te komen. De game is een stuk makkelijker dan meeste andere souls titels, maar vraagt meer van de speler om de levels uit zijn hoofd te leren en op ontdekking te gaan. Clash Artifacts of Chaos is een game voor spelers die willen ontdekken, ook als dit betekent dat je weer terug bent bij het begin. De game probeert ook iets teveel elementen te combineren met weinig impact. Het dobbelen is leuk, maar dit had ook een dobbelsteenworp van een paar seconden kunnen zijn. De wapens gaan snel kapot en doen niet veel meer schade, de drankjes vragen om veel moeite voor een kleine bonus en het wisselen van de vechthoudingen resulteert snel in een paar aanvallen die je echt bevallen. Ondanks de vele minpunten kan dit nog wel eens een game zijn die door een kleine groep fans enorm gewaardeerd zal worden. Het is unieke titel die veel risico’s neemt en daarom alleen al het waard is een kans te geven.
Origineel artikel gepubliceerd op: www.evilgamerz.com