Het leek een aantal jaren geleden dat het point-and-click avonturen genre compleet zijn hoogtijdagen had gezien. Klassiekers als Monkey Island en Myst zorgden ervoor dat iedereen geduldig naar zijn scherm zat te staren en op elke pixel probeerde te klikken voor de juiste oplossing. Met nieuwe titels zoals Broken Age, King’s Quest en de reeks Telltale games heeft dit genre weer populariteit verkregen. De ontwikkelaar A Crowd of Monsters probeert zijn eigen stempel te zetten op dit genre met de film-noir cinematische ervaring Blues and Bullets.
Eliot Ness, Al Capone en een cult
Blues and Bullets is extreem losjes gebaseerd op de geschiedenis tussen de detective Eliot Ness en de beruchte gangster Al Capone en hoe de detective erin slaagde om Al Capone achter tralies te krijgen. Santa Esperanza is waar de game zich afspeelt in het jaar 1955 en later, maar dit is niet waar het verhaal start. In de epiloog bestuur je een meisje die ontvoerd is door een sekte waar kinderen en geweld hand in hand gaan. De eerste paar minuten zorgen ervoor dat de speler weet dat er meer is dan het verhaal tussen Eliot Ness en Al Capone en de ontwikkelaar meer in petto heeft dan gangsters en alcohol smokkel in deze film-noir drama.
De game is erg stilistisch vormgegeven en het heeft goed gekeken naar inspiratiebronnen zoals Sin City en andere zwart-wit film-noir films en creëert hiermee een kleurenpalet dat voornamelijk uit grijstinten en rode highlights bestaat. Deze stilistische vormgeving komt niet alleen naar voren in de artstijl maar ook in de gehele presentatie van de game. De grootste waarschuwing voor Blues and Bullets is dan ook dat je kunt afvragen of dit meer een interactieve film dan een game is. Het eerste half uur voelt enorm traag aan en heeft maar een klein aantal interactie punten. Bovendien heeft de game ook de neiging om willekeurig af te wisselen tussen personages, locaties en tijd, waardoor je het gevoel hebt heel veel te missen. Hopelijk worden deze gaten ingevuld in de volgende episodes.
Een minimale hoeveelheid gameplay
Als je elke minuut een keuze verwacht dan ben je hier aan het verkeerde adres. Het komt regelmatig voor dat je minuten lang naar cutscenes aan het luisteren bent zonder enige interactie. Er is ook geen enkele mogelijkheid om onderdelen over te slaan in de game, maar dit is dan ook niet aan te raden. Als je eenmaal bent ingezogen in het verhaal en de episode zijn snelheid begint op te bouwen, worden we met interessante elementen gepresenteerd. De grote hoeveelheid cutscenes met willekeurige QTE worden afgewisseld met dialoog keuzes, waarbij jouw keuzes het verhaal kan beïnvloeden. Wanneer jouw keuze daadwerkelijk een gevolg heeft, geeft de game dit aan en realiseer je dat dit mogelijk in de toekomst consequenties zal hebben. Wanneer je niet verwikkeld bent in gesprekken, heb je de mogelijkheid om kleine stukjes te lopen en kamers te verkennen. Dit gaat enorm traag en ik had hier dan ook graag iets meer snelheid gezien. In het bijzonder de stukjes waar de speler alleen maar een stukje rondloopt om dan vervolgens weer een cutscene getoond te worden, voelen erg goedkoop aan. De elementen waar je mee kunt interacteren worden aangegeven via een oogicoon en dit zorgt er dan ook regelmatig voor dat de speler met meer informatie en diepgang gepresenteerd wordt. Het is dan ook aan te raden om deze elementen niet over te slaan. Het eerste halfuur verloopt via dit patroon en afwisseling in “gameplay”. Wanneer je uiteindelijk met een plaats delict geconfronteerd wordt, is het aan de speler om de verschillende aanwijzingen op de juiste plaats te plaatsen op een blackboard. De speler kan hier geen fouten maken, waardoor de game erg gemakkelijk is en er weinig uitdaging is. Dit alles wordt echter erg netjes gepresenteerd, waardoor je het gevoel hebt voortgang te maken tijdens het oplossen van de zaak.
Maar dit is niet alles, halverwege en aan het einde van de eerste episode krijgt de speler te maken met een paar on-rails secties. Wederom is hier weinig uitdaging en vrijheid te vinden. De speler kan zo goed als geen fouten maken, maar het pluspunt hier is dat alles erg netjes in beeld gezet wordt. Het hoogtepunt in de eerste episode plaatst de speler tussen woorden in een stijlvolle manier en gebruikt dit om een level te creëren. Dit gaf een glimp van de potentie van deze vijfdelige game.
De eerste episode van Blues and Bullets begint erg traag en heeft veel moeite om te speler vast te houden tot het eind. Maar voor de spelers die het geduld hebben om voor de gehele 2 uur rond te blijven hangen, krijgen een interessant verhaal voorgeschoteld in een reeks van interessante locaties. Dit alles wordt op erg stijlvolle manier voorgeschoteld en de voice-acting van de hoofdpersonen is van erg hoge kwaliteit. De gameplay is minimaal op diverse momenten, maar aan het einde was ik toch erg benieuwd wat het volgende deel te bieden heeft.