De laatste tijd hebben we regelmatig te maken met games die draaien om een nieuw, fris en uniek gameplay mechanic of concept en dit wordt dan meestal volledig uitgebuit om een interessante titel te creëren. Zo speelde de game Braid bijvoorbeeld met het idee van tijdreizen. Het was niet zozeer het concept van tijdreizen die de game uniek maakte, maar de combinatie van verschillende tijdreis en puzzel elementen die op het eind voor enorme hersenkrakers zorgde. A shadow’s tale probeert hetzelfde principe maar dan met een ander concept. Je speelt nu niet met een fysiek karakter maar met een schaduw, wat een sloot aan nieuwe mogelijkheden biedt. Het concept klinkt erg aantrekkelijk, maar een game als dit draait natuurlijk om de originaliteit van de puzzels die je tegenkomt.
Een jongen en zijn schaduw
A shadow’s tale begint met een intro filmpje waarin je een jongen, Boy, vastgeketend ziet zitten bovenop een enorme toren. Een beul komt eraan met een enorme bijl. In plaats van de jongen een kopje kleiner te maken, wordt hij van zijn schaduw gescheiden. De schaduw wordt naar beneden gegooid en moet de toren beklimmen om zo weer bij het lichaam te komen en verenigd te worden met het lichaam van de jongen. Jij weet niks van deze toren af en je weet ook niet waarom jij daar boven op die toren aanwezig was. Op het begin van de game wordt je verleidt door de mysterie van de game. Je wilt meer te weten komen, maar helaas blijkt naar mate je verder komt in de game dat er weinig meer verhaal is. Er worden een paar kleine dingen uitgelegd, maar daar blijft het helaas dan ook bij. Aan de andere kant draait de game niet om het verhaal maar om de sfeer die de game uitademt en dit is toch wel erg goed uitgewerkt. Het introfilmpje zit er erg sterk uit voor de Wii en de artwork die gebruikt wordt voor de menu’s en schermen zien er allemaal erg sfeervol en gedetailleerd uit. Maar als we de game dan echt gaan spelen verdwijnt dit gevoel na een paar uren spelen en dit heeft een aantal redenen. Maar voordat dit aan de orde komt is het verstandig om te weten wat deze puzzel platformer aan gameplay te bieden heeft.
De twist aan deze platformer is dus dat je een schaduw bent, deze schaduwen worden geprojecteerd op muren en omgevingen, wat op het begin voor een interessante verwarring zorgt. Je kunt nu namelijk terecht komen op plekken waar je normaal niet terecht zou komen, maar met een schaduw wel. Je kunt lopen en staan op de schaduwen van andere voorwerpen en dit werkt na een paar minuten heel erg natuurlijk. Het voegt zelfs meer diepgang aan deze platformer toe, omdat je regelmatig goed moet kijken of je nou deze kant wel op kunt gaan. Naast springen en lopen kunnen we ook schakelaars omzetten, bewegende onderdelen activeren en kun jij met je cursor echte voorwerpen laten draaien of bewegen. Deze voorwerpen worden niet aangegeven, maar je zult zelf de omgeving moeten aflopen, door op B te drukken. Boy krijgt aan het begin van het spel ook een zwaard tot zijn beschikking en hiermee kun jij maximaal 3 slagen achter elkaar uitvoeren in een combo om zo diverse vijanden uit te schakelen. Het doel van elk level is om 3 objecten te verzamelen om zo naar het volgende level te komen. Dit alles op het begin lijkt erg uitgebreid (er is een level systeem, maar heeft weinig invloed) en de levels zorgen op het begin zeker voor de enige uitdaging, maar als je eenmaal gewend bent geraakt aan de stijl en het vechten onder de knie hebt gekregen is er weinig uitdaging te vinden in deze game. Ook het puzzel element is dan ver te zoeken. Kom je een doodlopend stuk tegen dan weet je zeker dat je daar ergens iets moet omdraaien. De shadow Gates, aparte levels, zijn op het begin leuk. Maar na de zoveelste schakelaar, spin en zaag begint de herhaling toe te slaan en dat is geen goed teken.
Herhalend en heel erg hetzelfde
De herhaling zit hem niet alleen in de verschillende acties die jij uit kunt voeren, maar ook in de omgevingen. De omgevingen lijken erg op elkaar en als jij toch de gehele tijd naar schaduwen aan het kijken bent is dit vaak heel veel van hetzelfde. De hoeveelheid verschillende vijanden is bedroevend, zeker als je de zwakte herkend van de monsters. Zo hebben ze allemaal een bepaalde aanval en een punt wanneer jij veilig kunt aanvallen. Ken je de zwakte dan is de uitdaging verdwenen. De vertraging in de bewegingen van het karakter is eigenlijk het enige onderdeel die dit soms moeilijk maakt. Als je gewicht van je schaduw op nul komt te staan zul jij het gehele level overnieuw moeten doen en kan soms voor enorme frustrerende momenten zorgen. Je hebt ook de mogelijkheid om lampen te draaien waardoor de schaduwen bewegen er plekken ontstaan waar jij weer op kunt springen. Dit is de eerste keer erg interessant, maar de game wordt niet uitdagender naar mate je verder komt. De game blijft eigenlijk de gehele tijd op hetzelfde moeilijkheidsgraad zitten, waardoor je in een soort sleur terecht komt. Deze sleur verbreekt dat gevoel van mysterie en dat is toch wel erg jammer. Grafisch gezien heeft de game zijn sterke en zwakke kanten. De game oogt heel erg sfeervol en ook de soundtrack draagt daar erg aan bij, maar de Wii mist toch erg de scherpte en soms is de schaduw van Boy toch wel heel erg onscherp. Maar toch heb je enkele momenten dat je geboeid naar de omgeving zit te kijken en dat hebben ze knap gedaan. Vooral de levels waar de schaduwen over de grond en de muur heen loopt maakt het je hersens lekker moeilijk en dat zien we graag. Ook de artwork en het ontwerp van de vijanden is interessant. Maar toch kan de Wii niet de gewenste scherpte bieden en dit maakt de grafische ervaring gemiddeld.
A shadow’s tale is een game die begon met een interessant concept, maar dit helaas niet weet vast te houden gedurende de gehele game. De eerste paar uren zijn erg interessant en begin je de game te begrijpen en de oplossingen te zien. Na die paar uur is de uitdaging verdwenen en gaat de game op hetzelfde niveau verder. Het ontbreken van een uitgebreid verhaal zorgt ervoor dat je hem niet door wilt blijven spelen. Toch is de sfeer in deze game sterk en zijn het de dingen als herhaling en haperende besturing die dit gevoel verpesten. Grafisch gezien doet de game veel goeds, maar mist hij iets aan scherpte. Een game die helaas niet boven het gemiddelde uitsteekt.