Het jaar 2006 was het jaar van een revolutie in de muziek game industrie. Guitar Hero kwam uit op de Playstation 2 aan het begin van dit jaar; en het tweede deel deed alweer zijn opwachting aan het einde van datzelfde jaar. Beide games werden met open armen ontvangen en scoorden gerust negens en tienen. Er kwam al snel voor de andere consolebezitters een groot probleem naar voren. De game kwam namelijk niet uit op de andere consoles. Gelukkig hebben ze dit snel bij Activision en Red Octane opgepikt en hebben ze de game naar de Xbox 360 gebracht. Met een nieuw ontwerp gitaar en meer tracks. Maar maakt deze game alle verwachtingen waar die zijn broertjes hebben geschept. Lees snel verder!
De nieuwe X-plorer gitaar
Het eerste wat natuurlijk meteen opvalt als je de doos opent, is de splinternieuwe Xbox-360-witte X-plorer gitaar. Het oude ontwerp is compleet overboord gegooid, en de gitaar ziet er naar mijn mening een stuk beter uit dan het origineel. De gitaar ligt erg prettig in de hand, en de knoppen en toetsen zitten allemaal op de juiste plek. Er is ook een band meegeleverd, waarmee je de gitaar over je schouder kan hangen, wat zeker aan te raden is om te gebruiken. Tot slot vinden we een stickervel toegevoegd met wrede plaatjes om je gitaar een eigen look te geven. De gitaar is helaas niet draadloos, wat ik zeker erg jammer vind. Je zou dan veel lekkerder kunnen spelen en nu zit je vaak te rotzooien met die kabel. Maar je moet je echter wel realiseren dat bij een echte gitaar er haast altijd ook een kabel aanzit, waardoor dit zeker weer bijdraagt aan het echte rock en rollen met je gitaar. Het laatste kleine kritiekpuntje is het feit dat er geen standaard is bijgeleverd en de gitaar geen rechte onderkant heeft waardoor je hem nergens neer kan zetten. Dus een tip voor de ontwikkelaar: lever de volgende keer een standaard mee!
Nu we de controller besproken hebben zijn we eindelijk aan de game toegekomen. De vergelijking tussen de Playstation 2 variant en de Xbox 360 variant is onmogelijk niet te noemen en daarom zijn hier de belangrijkste verschillen: Ten eerste heeft de game een grote facelift ondergaan. De stijl is nog wel hetzelfde gebleven, maar de game is nu veel minder pixelig. Ook het speelveld ziet er net wat soepeler uit en het geluid is naar mijn mening net iets voller. De graphics zijn dus tiptop in orde. Het is natuurlijk wel zo dat de game compleet niet op de graphics leunt, maar het is vooral leuk voor de mensen die meekijken. Hier kom ik op een minpuntje dat je als speler compleet alle actie op het podium mist. Dus wederom een goede tip: Kijk ook eens mee als iemand speelt en let dan ook eens op de achtergrond. Je zult gerust merken dat je veel meer zal meekrijgen dan dat dit het geval spelend was.
Echte rock en roll van vroeger
In Guitar Hero 2 kunnen we weer gerust de old school rocknummers terugvinden. Het aantal staat nu op 74 nummers. Iron Maiden’s “The Trooper”, “Rock and Roll Hoochie Koo” door Rick Derringer, “Dead!” door My Chemical Romance en “Possum Kingdom” door The Toadies zijn enkele keigoede nummers die we in deze game kunnen vinden. Daarbij moet ik wel melden dat het overgrote deel gezongen is door een coverband, waardoor sommige nummers net niet zo klinken als het origineel. Daarbij komt wel dat er ook originele versies van bepaalde nummers terug te vinden zijn, waarmee ik kan zeggen dat de soundtrack van deze game erg goed in elkaar zit.
Omdat de Xbox 360 ook op Xbox Live kan komen is het ook mogelijk om oude nummers van het eerste deel te kopen en te downloaden. Dit is zeker een goede toevoeging en de speelduur van het spel wordt hier zeker mee verlengd. Helaas zijn de nummers erg prijzig, waardoor je niet zo snel een nummer zal aanschaffen. Maar voor de die hard fans is niets te veel en is de koop functie zeker een aanrader.
Eindelijk muziek maken met die gitaar
In een game als Guitar Hero is de gameplay erg belangrijk. Je kunt wederom kiezen voor de careermode, quickplay, practice en multiplayer. De careermode is de grootste en belangrijkste mode en is zeker goed voor minimaal 50 uur gameplay. In de carreermode is het de bedoeling dat jij als beginnend rockster de mensen moet laten zien dat jij de skills hebt. Op easy is het nog niet mogelijk om geld te verdienen en is dus eigenlijk een erg uitgebreide trainingsmode naar mijn gevoel. De moeilijkheidsgraad easy is het belangrijkst want zo leer je de belangrijkste technieken en leer je de knoppen te vinden. De easy ronde bevat 35 nummers en ik moet je zeggen dat je in deze mode al snel tientallen uren steekt om de game goed onder de knie te krijgen. Deze game pak je dus zeker niet snel op. In easy speel je nog maar met drie van de vijf snaren in medium wordt dit aantal naar 4 getild en in hard blijft dit vier, maar worden de combinaties nog moeilijker en sneller, en in expert zelfs naar vijf. Met deze moeilijkheidsgraden geldt wel dat er steeds meer nummers bijkomen. Het is dus balen als je favoriete nummer onder expert te vinden is. Als je verder komt kan je dus geld verdienen, waarmee je nummers, kleding en gitaren kan kopen. Iets waar je pas naar zeker een aantal uur niet aan toekomt, maar het is zeker een leuke toevoeging.
De besturing in deze game is aan de ene kant erg simpel en aan de andere kant erg moeilijk onder de knie te krijgen. De game ondersteunt een tutorial en die is erg handig om alles onder de knie te krijgen. Je hebt op de gitaar vijf snaren (fret bars) elk met een aparte kleur, een strummer om de snaren aan te slaan en een whammy bar om de snaren te laten trillen. Op het scherm zal je gekleurde “knoppen” naar beneden zien komen en je moet ze op het goede moment selecteren en aanslaan. Je handen werken dus gescheiden. Wat soms grote verwarring veroorzaakt. Hierdoor is de besturing snel te leren, maar om er erg goed in te worden moet je er zeker vele uren in steken. Zeker als er meerdere snaren bijkomen en meerdere knoppen tegelijk naar beneden komen. Er zijn ook nog eens twee “echte” technieken in de game geplaatst, namelijk Pull-offs en Hammer-ons. Deze technieken maken het mogelijk om sneller noten te spelen. Deze technieken worden uitgelegd, maar het is veel beter als je er zelf achter komt. Iedereen heeft een eigen stijl en voor sommigen zijn deze technieken niet nodig. Als laatste is er nog de mogelijkheid om de “star power” te activeren dmv je gitaar om hoog te gooien. Hierdoor scoor je meer en sneller punten. Dit omhoog gooien werkt niet altijd even lekker. Vaak herkent de game de beweging niet. Leuk idee, maar slechte uitvoering.
Online mogelijkheid, of niet?
Xbox Live en Guitar Hero 2 zou toch online mogelijkheden moeten betekenen. Maar helaas er zit geen online mogelijkheid in deze game. Natuurlijk is het wel mogelijk om gewoon multiplayer te spelen (koop dan wel een tweede gitaar, is wel net zo leuk). En speel met of tegen elkaar. Dit is zeker leuk, maar de persoon die met je speelt moet de game eigenlijk ook thuis hebben liggen, want anders is het niveau verschil al snel te groot. De game kan je dus zeker geen feest game noemen. Het is wel leuk om te weten dat je als Lead, Bass en Rhytm gitaar kan spelen wat net die variatie aanbrengt voor een nog langere speelduur.
Deze game is een enorme topper als het aan mij ligt. De game is verslavend, speelt lekker, heeft een vette soundtrack en ziet er nog eens erg goed uit. Als je een Xbox 360 hebt, kopen deze game, als je geen Xbox 360 hebt, koop de game en console. Deze game moet je spelen, mits je natuurlijk de oude versie al gespeeld hebt. Ik vraag me alleen nog steeds af; wat nou die papieren vliegtuigjes elke keer in beeld betekende?