Een spirituele opvolger van een matige game moet alleen maar beter worden. Hoewel dit in meeste gevallen de regel is, betekent het niet dat we meteen met een geweldige titel te maken hebben. Blades of Time is hier een uitstekend voorbeeld van, de spirituele opvolger van X-Blades. X-Blades was een matige game die bovendien weinig mensen kennen. Er is weinig overeind gebleven in vergelijking met zijn voorganger. We hebben nog steeds met de hoofdrolspeelster Ayumi te maken en de game is het best te beschrijven als een mix van Prince of Persia en Devil May Cry. Op papier klinkt dit natuurlijk hartstikke interessant, maar helaas weten ze de volle potentie er niet uit te halen en dat is eigenlijk erg jammer.
Het verhaal is ehmm…
De game begint met een korte introductie waarin Ayumi en haar partner in crime Zero een gebouw hakkend en schietend binnenvallen. Ze willen een orb te pakken krijgen die je toegang geeft tot een andere wereld met de naam Dragonland. Wanneer ze de orb aanraken worden ze allebei naar deze wereld geteleporteerd en dan begint het verhaal diverse kanten op te gaan, waardoor het niet meer te volgen is. Jij wilt namelijk een schat te pakken krijgen, zijn er twee facties in deze wereld die in oorlog met elkaar zijn, is Zero gevangen genomen en zijn er diverse personages die je ineens willen helpen. Hierdoor lijkt het alsof de makers improviserend door de game heen gaan en dit voelt erg slordig aan. Want door een weinig verrassende introductie en de moeite die er gedaan wordt om het verhaal duidelijk te maken zou het fijn zijn als de speler het verhaal kon volgen. Het is dan ook zo frustrerend dat Ayumi de gehele game tegen je aan loopt te praten met diverse opmerkingen of korte uitleg als je totaal niet weet wat je er mee moet. Je zou verwachten dat de game hierdoor alles vertellend aan de speler uitlegt, maar helaas. Vele puzzels moet je zelf maar uitvogelen en het verslaan van bepaalde vijanden is niet te achterhalen zonder enige voorkennis. De frustratiegrens wordt al snel bereikt en als de gameplay dan ook nog eens moeilijk begint te doen, is het geen wonder dat veel spelers het spel zullen wegleggen.
Het verhaal daar kunnen we doorheen kijken, maar als de gameplay niet lekker is dan begint het moeilijk te worden. Blades of Time is in zijn basis een hack & slash game met twee basis aanvallen. Je hebt diverse zwaarden met verschillende bonussen die je tijdens de game vindt en kunt gebruiken. Naast de zwaarden kun je ook een geweer erbij pakken, net zoals bij de zwaarden zijn er diverse geweren met eigen krachten gedurende de game te vinden. En dan worden er heel veel verschillende extra’s toegevoegd om de game enige diepgang te geven. Door vijanden te slaan bouw je een meter op die je kan gebruiken om magische aanvallen uit te voeren. Heb je een knop waarmee jij jezelf kunt healen, een dash knop die ook gebruikt wordt om rond te slingeren. En is het mogelijk om de tijd terug te zetten en hiermee meerdere klonen van jezelf op het scherm rond te laten lopen. Dit klinkt hartstikke interessant, maar het werkt allemaal erg houterig en regelmatig niet op het moment dat je wilt. Het terugspoelen van tijd is het onderdeel waar de meeste potentie inzit. Je kunt namelijk een zee van schietende Ayumi’s creëren. Of een vijand opwachten omdat je weet van welke kant hij komt. Maar het is heel moeilijk om de tijd in te schatten en reageren vijanden soms anders in dezelfde tijdlijn. Dit is natuurlijk funeste als je een strak uitgedacht plan hebt. Als grote vijanden alleen maar te verslaan zijn met een enkele tactiek en de game het maar niet toelaat om deze toepassen, resulteert dit regelmatig in rondvliegende toetsenborden.
Tien levels, fraaie beelden
Gedurende de game wordt je van de ene naar de andere locatie geteleporteerd om zo dichterbij je doel te komen. De game is aan de korte kant met 6-7 uurtjes, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad. Dit zorgt wel dat er een grote diversiteit is aan omgevingen. Dit levert fraaie beelden op. De game is niet het mooiste wat we ooit op de pc hebben gezien, maar het doet zijn ding. Er worden ook leuke dingen gedaan als een zandlevel waar je niet uit de schaduw mag lopen. De vijanden zien er divers uit, maar je ziet toch wel dat er al snel bepaalde patronen bij dezelfde vijanden langskomen en er dus vaak alleen een andere visuele laag omheen zit. Dit zien we ook in de gameplay terug, er worden heel veel onderdelen herhaald, waardoor nooit de volledige potentie wordt behaald. De stemmen zijn degelijk en de soundtrack is voldoende. De game bevat zelfs een multiplayer, maar op het moment van reviewen was er niemand online. Gelukkig bevat de game ook een solo modus waarin je Outbreak kan spelen. Dit lijkt heel erg veel op een third person variant van Dota. Je moet de basis vernietigen van de tegenstander, terwijl ook schietende torens op kruispunten staan. Dit werkt erg lekker met achievements, perks en levels. Alleen moet je iemand vinden om de game mee te spelen.
Blades of Time is een titel die zomaar uitkwam en geen verwachtingen had. Op papier lijkt het een erg leuke titel, maar in de uitvoering weet de ontwikkelaar niet genoeg eruit te halen om het een volwaardige game te laten zijn. Grafisch is de game in orde, maar het verhaal en de gameplay weet weinig goeds te doen en blijft het op alle vlakken op matig steken. Een titel die leuk is voor in de budgetbak, wanneer je de grote toppers al hebt uitgespeeld.