Mythologie, geschiedenis en folklore staan bomvol met rare wezens en monsters, maar toch betekent dit niet dat we in games vaak verschillende monsters en vijanden voorgeschoteld krijgen. Dat wij als speler aan de slag kunnen gaan als één van die monsters is zelfs nog zeldzamer. Als het dan wel gebeurt, prikkelt dat zeker onze interesse. In Werewolf The Apocalypse – Earthblood is het mogelijk om zowel in de huid van een wolf en weerwolf te kruipen. Doordat het gebaseerd is op de pen en papier roleplaying game Werewolf The Apocalypse van vele jaren geleden, bevat de wereld naast weerwolven ook geesten, vampiers en tal andere monsters. De ontwikkelaar Cyanide staat vooral bekend om budget titels en dit keer hebben we de PS5 versie aan de tand gevoeld met de hoop op iets moois. Helaas weet de game niet positief te verrassen, de game voelt namelijk aan als een PS3 titel.
De Wyrm staat voor chaos
In Werewolf The Apocalypse volgen we het verhaal van Cahal, een soldaat en leider van een groep weerwolven. In deze wereld proberen vampiers zich voor te doen als mensen en hebben de weerwolven ervoor gekozen om zich af te zonderen. De wereld wordt door een goddelijk Wyrm wezen in chaos gedompeld en in deze game komt dit alles door de corporatie Endron. Endron probeert de wereld te ontdoen van zijn grondstoffen en dit gaat natuurlijk gepaard met de nodige vervuiling. Als wezens die dicht bij de natuur staan, willen de weerwolven hier een stokje voor steken. Bijgestaan door Gaia, één van de sterkste geesten in deze wereld, is je eerste taak om naar binnen te sluipen bij één van de fabrieken van Endron. Dit laat wel zien dat de game een enorme rijke basis heeftom uit te putten. Maar door de sterk verouderde graphics is het erg pijnlijk om door de cut-scènes en de vele conversaties heen te komen. De animaties van de personages zijn enorm stijf, de monden bewegen nauwelijks en de details zijn ver te zoeken. De game probeert bovendien een diep verhaal te vertellen in de acht uur dat de game lang is en de grote focus op een lineaire filmische ervaring komt hier totaal niet goed uit de verf. Graphics zijn natuurlijk niet alles en super vermakelijke gameplay kan veel van de mindere graphics verbergen. Maar naast dat de game visueel er een paar generaties achterloopt, lijkt de gameplay helaas uit dezelfde periode te komen.
Cahal kan wisselen tussen mens, wolf en weerwolf en deze 3 vormen bieden alle drie compleet andere speelstijlen. Tussen wolf en mens is het ten alle tijden mogelijk om te wisselen, maar om te veranderen in een weerwolf is het nodig om genoeg woede op te bouwen. En hier komt eigenlijk de grootste verrassing. De game probeert een sluipgame te zijn, maar door de slechte uitwerking kom je eigenlijk uit op een actiegame waarbij je 2 van de 3 speelstijlen nauwelijks gebruikt. Als mens kan Cahal bijvoorbeeld computers hacken, een kruisboog gebruiken en andere mensen in stilte uitschakelen. Ook kun je een speciale zichtmodus aanzetten om aanwijzingen te zien en planten te vinden voor extra ervaringspunten. In de wolf vorm is het mogelijk om door ventilatiebuizen te sluipen en je onzichtbaar van de ene naar de andere te verplaatsen. De gehele game is gebaseerd op dit principe waarbij je elke keer een ruimte binnenkomt en je eerst de kans krijgt om het zo stil mogelijk op te lossen. Het level design is hier niet geweldig en het is regelmatig niet duidelijk wat nou het verwachtte pad is om te volgen. Je zult dus al snel een fout maken en doordat er geen mogelijkheid is om die fout recht te zetten, is de enige optie die je dan hebt is om jezelf te veranderen in een weerwolf en alles een kopje kleiner te maken. Het veranderen in een weerwolf is eigenlijk het meest vermakelijke van deze game en het is dan ook wonderbaarlijk dat ze hier niet harder in op hebben ingezet.
Eindeloos schakelaars omzetten
Het patroon van rondlopen, sluipen en dan in een kleine ruimte alle vijanden verslaan is in deze gehele game aanwezig. De game bevat een hoop herhaling en hergebruik van dezelfde elementen. Zo zul je in die acht uur honderden schakelaars die er exact hetzelfde uitzien om moeten zetten om deuren te openen, liften aan te zetten of liften te openen. Deze actie komt zo vaak voor en voegt zo weinig toe dat het aanvoelt dat dit er alleen in zit om de speler iets te doen te geven. De eerste helft van de game ziet er volledig hetzelfde uit, namelijk als de binnenkant van een fabriek. Het tweede deel probeert de speler meer variatie te geven door de fabriek in een woestijn te zetten, maar uiteindelijk zie je vervolgens weer dezelfde fabrieksruimtes. Op vijanden gebied is er ook veel herhaling aanwezig. De eerste helft bevat dezelfde 4-5 menselijke vijanden en in de tweede helft wordt dit aantal verdubbeld. De menselijke vijanden veranderen namelijk in gemuteerde monsters nadat je ze verslagen hebt. De eerste keer dat dit gebeurt is tof, maar alle keren daarna geven wederom het gevoel dat ontwikkelaar de game onnodig lang probeert te maken. Omdat je nu dezelfde hoeveelheid vijanden twee keer moet verslaan.
De paar lichtpuntjes zijn de gevechten in weerwolven vorm en hier is dan ook de meeste diepgang te vinden. Je kunt tussen twee modi wisselen, waarbij de ene meer gefocust is op behendigheid en snelheid en de andere op kracht maar daardoor wel veel minder snel. Dit wisselen is voornamelijk nodig om de sterkere vijanden of vijanden met een schild snel uit te kunnen schakelen en om de vele aanvallen te kunnen ontwijken van de snellere vijanden. Naast een zwakke en sterke aanval, heb je ook meerdere speciale acties die verschillend zijn in de twee modi. Dit zorgt ervoor dat je vele verschillende aanvallen tot je beschikking hebt en je zelfs je levensbalk kunt aanvullen als je het nodig hebt. Het eindresultaat is best vermakelijk, maar begint na een paar kamers en herhaling al snel oud aan te voelen. De 3-4 grotere eindbazen waarbij je het op moet nemen tegen weerwolven, monsters en grote exo-skeletons zijn het tofst. Maar die paar minuten gameplay zijn het niet waard om de rest van de game te doorkruisen.
Werewolf The Apocalypse Earthblood is hiermee een game die de lage verwachtingen helaas niet weet waar te maken. Visueel is de game enorm achterhaald, de gameplay is super repetitief en de paar lichtpuntjes zijn het niet waard om acht uur saaie en verouderde gameplay te doorlopen. Zelfs de coole elementen zoals het wolf gedeelte of de vele brute acties in weerwolvenvorm worden minder aantrekkelijk gemaakt door de herhaling in de levels, vijanden en gameplay. Er zijn genoeg andere games op de PS5 die het je tijd waard zijn, dit is er helaas niet eentje van.
Origineel artikel gepubliceerd op: www.evilgamerz.com